Nadciśnienie tętnicze uznawane jest za najważniejszy modyfikowalny czynnik ryzyka chorób układu krążenia. Obecnie wyróżniamy pięć podstawowych grup leków hipotensyjnych. Jedną z nich są antagoniści wapnia, wśród których jedną z najnowszych cząsteczek jest lerkanidypina. W literaturze znajdujemy liczne dane dotyczące dodatkowych korzyści płynących z jej zastosowania.
Dział: Kardiologia
Zaburzenia gospodarki lipidowej stanowią istotny problem w codziennej praktyce klinicznej. Chociaż możliwości terapeutyczne tej grupy chorych są aktualnie bardzo szerokie, niestety nadal większość pacjentów nie osiąga celów terapeutycznych. Standardem postępowania w leczeniu dyslipidemii pozostają nadal statyny, jednak w przypadku braku ich skuteczności lub nietolerancji zaleca się dołączenie do takiej terapii ezetymibu. Co więcej, dopuszcza się terapię kombinowaną (statyna + ezetymib) od początku leczenia zaburzeń lipidowych u tych chorych, u których szacowana poprawa parametrów lipidowych po zastosowaniu jedynie satyny nie pozwoli na osiągnięcie docelowych wartości cholesterolu LDL.
Pomimo postępów w diagnostyce i leczeniu niewydolności serca rokowanie pacjentów pozostaje niekorzystne. W patofizjologii niewydolności serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (HFrEF, heart failure with reduced ejection fraction) ważną rolę odgrywają szlaki neurohormonalne, głównie aktywacja układu współczulnego i układu renina-angiotensyna-aldosteron oraz układ peptydów natriuretycznych. Według aktualnych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczących niewydolności serca zaleca się stosowanie sakubitrylu/walsartanu zamiast inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE-I, angiotensin-converting enzyme inhibitors) lub antagonistów receptora dla angiotensyny II (ARB, angiotensin receptor blockers) u ambulatoryjnych pacjentów z HFrEF, którzy pozostają objawowi pomimo optymalnej terapii niewydolności serca.
Hipertrójglicerydemia jest ważnym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego. W populacji pacjentów z cukrzycą bardzo często stwierdza się triadę objawów złożoną z wysokich wartości trójglicerydów, niskich wartości cholesterolu HDL i zwiększonej zwartości cholesterolu LDL, którą określa się terminem dyslipidemii aterogennej. Stosowanie fibratów pozostaje najefektywniejszą formą terapii w hipertrójglicerydemii, w tym skojarzonej z dyslipidemią aterogenną. W badaniu ACCORDION wykazano długoterminowy korzystny efekt stosowania fenofibratu u chorych z cukrzycą i dyslipidemią aterogenną w odniesieniu do śmiertelności z wszystkich przyczyn, śmiertelności z powodu schorzeń sercowo-naczyniowych i poważnych zdarzeń związanych z chorobą wieńcową. Według zaleceń Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego należy rozważyć leczenie fibratami u chorych, u których w trakcie leczenia statynami uzyskano normalizację cholesterolu LDL, ale w dalszym ciągu utrzymuje się wysokie stężenie trójglicerydów (> 2,3 mmol/l), a w przypadku stężenia trójglicerydów > 5,6 mmol/l leczenie należy rozpocząć od fibratów.
Novels in stroke prevention among patients with atrial fibrillation
The place of fenofibrate in lipid-lowering therapy in diabetic patients
From hypertension-mediated organ damage to cardiovascular complications. Treatment options
Treatment of heart failure according to the latest guidelines – how to do it in practice?
Benefits of using eplerenone in the treatment of cardiovascular diseases
U pacjentów z cukrzycą typu 2 kluczowym problemem są powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego (zawały serca, udary mózgu, niedokrwienie kończyn dolnych). W ostatnich latach pojawiły się nowe grupy leków przeciwcukrzycowych analogi GLP-1 oraz flozyny (inhibitory SGLT-2), które istotnie wpłynęły na poprawę rokowania tej populacji chorych. W poniższym artykule omówiono znaczenie analogów GLP-1 w redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego pacjentów.
Nadciśnienie tętnicze (HA) stanowi jeden z wiodących problemów terapeutycznych w codziennej praktyce klinicznej. Z uwagi na częste współistnienie HA z innymi chorobami, tj. zawał mięśnia sercowego, cukrzyca czy otyłość, optymalne postępowanie terapeutyczne jest szczególnie istotne celem redukcji całkowitego, już wyjściowo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego. Na szczególną uwagę zasługuje indywidualizacja terapii w zależności od chorób współistniejących, która pozwoli na odpowiednie dopasowanie poszczególnych grup leków, by odnieść jak największe korzyści z leczenia i jednocześnie zminimalizować ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.
Nadciśnienie tętnicze (NT) stanowi istotny modyfikowalny czynnik ryzyka chorób układu krążenia i główną przyczynę przedwczesnych zgonów na świecie. Za najefektywniejszą metodę zapobiegania lub opóźnienia rozwoju NT uważa się modyfikację stylu życia, w tym zwiększenie aktywności fizycznej oraz zapobieganie otyłości. Głównym celem w leczeniu NT powinno stać się dążenie do osiągnięcia optymalnej kontroli ciśnienia tętniczego, starając się wyeliminować inercję terapeutyczną oraz suboptymalne przestrzeganie zaleceń terapeutycznych przez pacjenta. Leczenie należy rozpocząć od dwuskładnikowego preparatu złożonego. Podstawowe grupy leków hipotensyjnych to: diuretyki (tiazydowe/ tiazydopodobne), antagoniści wapnia oraz inhibitory konwertazy angiotensyny i leki blokujące receptor AT1 (sartany).