prof. dr hab. n. med.; I Katedra i Klinika Kardiologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny
U pacjentów z cukrzycą typu 2 kluczowym problemem są powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego (zawały serca, udary mózgu, niedokrwienie kończyn dolnych). W ostatnich latach pojawiły się nowe grupy leków przeciwcukrzycowych analogi GLP-1 oraz flozyny (inhibitory SGLT-2), które istotnie wpłynęły na poprawę rokowania tej populacji chorych. W poniższym artykule omówiono znaczenie analogów GLP-1 w redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego pacjentów.
Układ renina–angiotensyna–aldosteron leży u patofizjologicznego podłoża niewydolności serca, a jego blokada okazała się korzystna w zakresie redukcji śmiertelności oraz hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Zgodnie z obowiązującymi zaleceniami towarzystw naukowych antagoniści receptora aldosteronowego powinni być włączani do terapii u pacjentów objawowych pomimo stosowania optymalnych dawek inhibitorów konwertazy angiotensyny/antagonistów receptora dla angiotensyny II oraz beta-adrenolityków. Na rynku są dostępni dwaj przedstawiciele tej grupy leków: starszy spironolakton i nowszy eplerenon. Za sprawą mniej selektywnego działania spironolakton powoduje więcej działań niepożądanych, podczas gdy eplerenon cechuje lepszy profil bezpieczeństwa. W poniższym opracowaniu podsumowano najważniejsze doniesienia w zakresie miejsca eplerenonu w niewydolności serca oraz jego miejsce w odniesieniu do metod leczenia niewydolności serca z zakresu elektroterapii.
Beta-adrenolityki są grupą leków stosowanych w kardiologii od wielu lat. Mają swoją ugruntowaną pozycję w leczeniu nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej, komorowych i nadkomorowych zaburzeniach rytmu serca czy przewlekłej jego niewydolności. Od dawna są z sukcesem stosowane w terapii arytmii nadkomorowych. Pomimo stałej pracy przemysłu farmaceutycznego nad nowymi preparatami jedynie niektóre z nich są wymienione w aktualnych Wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego zawierających zalecenia dotyczące leczenia arytmii nadkomorowych. Są to podawany tylko dożylnie esmolol, metoprolol oraz w niektórych przypadkach propranolol. Niniejsze opracowanie przedstawia rolę tej niezwykle wartościowej grupy w leczeniu arytmii nadkomorowych.
