Analogi GLP-1 u pacjentów z ryzykiem sercowo-naczyniowym

Od pewnego czasu badania oceniające skuteczność i bezpieczeństwo nowo wprowadzanych leków przeciwcukrzycowych u chorych na cukrzycę typu 2 ukierunkowane są nie tylko na ocenę wpływu na glikemię i parametry metaboliczne, ale także wpływ na ryzyko sercowo-naczyniowe (CVOT – Cardiovascular Outcome Trials). Część badań CVOT dotyczyła terapii opartych opartych na układzie inkretynowym, z użyciem albo inhibitora dipeptydylopeptydazy-4 (DPP-4) albo analogu glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1). Wzmocnienie, osłabionego w cukrzycy typu 2, działania endogennego białka GLP-1 poprzez zastosowanie terapii analogami GLP-1 lub poprzez zahamowanie degradacji enzymatycznej endogenego GLP-1 skutkuje szeregiem korzystnych działań, takich jak: zmniejszenie stężenia lipoprotein, redukcja masy ciała, stanu zapalnego i skurczowego ciśnienia krwi. Redukcja wymienionych czynników wpływa na zmiejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjenta z cukrzycą typu 2.  W kilku badaniach przedklinicznych na zwierzętach wykazano również bezpośrednie kardioochronne działanie niektórych terapii inkretynowych. Najnowsze badania przeprowadzone na modelach mysich wykazują, że liraglutyd i semaglutyd hamują proces miażdżycowy, prawdopodobnie za pośrednictwem mechanizmów przeciwzapalnych [2].
W praktyce w całej grupie agonistów receptora GLP-1 znaczenie kliniczne mają jedynie analogi GLP-1(semaglutyd, liraglutyd,dulaglutyd), różniące się znacznie  od leków pierwszej generacji, opartych na sekwencji eksendyny(eksenatyd, liksysenatyd). Pochodne eksendyny, nie będące analogami ludzkiego GLP-1 (około 50% struktury jest homologiczna z ludzkim GLP-1), cechują się krótszym okresem działania, słabszym efektem metabolicznym i nie wykazały wpływu na ryzyko sercowo-naczyniowe.

Częstość wstrzyknięć i czas działania agonistów receptora GLP-1

Z definicji krótko działający agoniści receptora GLP-1 (eksenatyd i liksysenatyd) charakteryzują się krótkotrwałymi szczytami stężeń leku w osoczu obserwowanymi po każdym wstrzyknięciu, z okresami stężeń bliskich zeru w godzinach nocnych. Tak więc profil farmakologiczny zmienia się między okresami (trwającymi kilka godzin), w których są obecne skuteczne stężenia leków, a okresami „spoczynku”, podczas których receptory GLP-1 są nieaktywowane. W przeciwieństwie do tego, długo działające analogi GLP-1 po osiągnięciu stanu stacjonarnego charakteryzują się stale podwyższonymi stężeniami leku prowadzącymi do znacznej stymulacji receptora GLP-1 i jedynie niewiel...