Lerkanidypina, lipofilny dihydropirydynowy antagonista wapnia trzeciej generacji, odgrywa istotną rolę w farmakoterapii nadciśnienia tętniczego jako skuteczny i dobrze tolerowany lek. Dzięki stopniowemu początkowi działania i wysokiemu powinowactwu do błon komórkowych umożliwia całodobową kontrolę ciśnienia tętniczego przy minimalnym wpływie na aktywację układu współczulnego. W randomizowanych badaniach klinicznych lerkanidypina wykazała porównywalną skuteczność hipotensyjną względem innych leków przeciwnadciśnieniowych, takich jak amlodypina, felodypina, atenolol, kaptopryl, losartan czy telmisartan. Istotną cechą lerkanidypiny jest wyraźnie niższa częstość występowania obrzęków obwodowych w porównaniu z innymi przedstawicielami grupy dihydropirydynowych blokerów kanałów wapniowych, co przekłada się na lepszą tolerancję terapii i mniejszy odsetek jej przerywania. Ponadto wykazano plejotropowe właściwości lerkanidypiny obejmujące poprawę funkcji śródbłonka, zwiększenie biodostępności tlenku azotu oraz redukcję stresu oksydacyjnego i stanu zapalnego. Niniejszy przegląd prezentuje aktualne dane dotyczące farmakokinetyki, skuteczności klinicznej i profilu bezpieczeństwa lerkanidypiny, podkreślając jej znaczenie w zindywidualizowanej terapii nadciśnienia tętniczego, zwłaszcza u pacjentów z podwyższonym ryzykiem nietolerancji leczenia.
Autor: Adrian Bednarek
I Katedra i Klinika Kardiologii, Warszawski Uniwersytet Medyczny