Zastosowanie rywaroksabanu w profilaktyce zdarzeń zakrzepowych o podłożu miażdżycowym

Miażdżyca to przewlekła choroba wieloogniskowa, w której dochodzi do powstania blaszek miażdżycowych w obrębie tętnic organizmu, co zwiększa ryzyko wystąpienia poważnych incydentów sercowo-naczyniowych [1]. Do chorób, których przyczyną jest miażdżyca, należą choroba wieńcowa (ang. coronary artery disease – CAD), choroba naczyń mózgowych oraz choroba tętnic obwodowych (ang. peripheral arterial disease – PAD). Najpoważniejsze konsekwencje choroby miażdżycowej, takie jak zawał serca (ang. myocardial infarction – MI) czy udar mózgu, są spowodowane nakładającą się zakrzepicą na pękniętą lub erodowaną blaszkę miażdżycową [2–4]. Choroby o podłożu miażdżycowym są jedną z głównych przyczyn zachorowalności i śmiertelności na świecie, a także wiążą się z istotnymi, stale rosnącymi kosztami opieki zdrowotnej [1]. Właśnie dlatego farmakoterapia pacjentów z CAD oraz PAD stanowi kluczowy element kompleksowego leczenia mającego na celu minimalizację ryzyka wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych. Pierwszym przełomem w leczeniu tej grupy chorych było zastosowanie kwasu acetylosalicylowego (ASA), które przyczyniło się do redukcji ryzyka wystąpienia poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych o jedną piątą [4]. Mimo stosowania ASA oraz innych leków o udowodnionym korzystnym wpływie na ryzyko sercowo-naczyniowe w prewencji wtórnej u części pacjentów dochodzi do zawału serca, udaru mózgu lub zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. To tzw. rezydualne ryzyko sercowo-naczyniowe obejmuje incydenty, które występują pomimo stosowania wszystkich dostępnych metod prewencyjnych. W ostatnich...