Beta-adrenolityki są podstawowymi lekami w terapii schorzeń sercowo-naczyniowych, takich jak przewlekły zespół wieńcowy (ang. chronic coronary syndrome – CCS), nadciśnienie tętnicze (ang. arterial hypertension – HA), tętniak aorty, kardiomiopatia przerostowa oraz przewlekła niewydolność serca (ang. heart failure – HF). Stosowane są również w leczeniu innych schorzeń, m.in. jaskry, migreny, nadczynności tarczycy, zaburzeń lękowych i drżenia samoistnego [1]. Jednak zasadniczą funkcję β-adrenolityki pełnią w leczeniu różnych zaburzeń rytmu serca, takich jak migotanie przedsionków (ang. atrial fibryllation – AF), częstoskurcz nadkomorowy czy arytmie związane z niedokrwieniem serca. Dzięki zdolności do blokowania receptorów β-adrenergicznych zmniejszają one wpływ katecholamin na serce, co przekłada się na spowolnienie częstości akcji serca, zmniejszenie jego pobudliwości i przewodnictwa w układzie bodźcoprzewodzącym [1–3].
Ich mechanizm działania polega na blokowaniu receptorów β, co zmniejsza ich zdolność do aktywacji. Leki te można podzielić na selektywne i nieselektywne, a także ze względu na obecność lub brak wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej (WAS). Wyróżnia się też różne generacje β-blokerów, które są związane z ich selektywnością i dodatkowymi działaniami: I generacja (nieselektywne, np. propranolol), II generacja (selektywne, np. bisoprolol), III generacja (z aktywnością wazodyla...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań czasopisma "Choroby Cywilizacyjne w Praktyce Lekarskiej – Kardiologia i diabetologia"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
