Przewlekłe zespoły wieńcowe – nowa nomenklatura i klasyfikacja kliniczna w wytycznych Europejskiego oraz Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego w 2019 r.

Wprowadzony termin „przewlekłe zespoły wieńcowe” (chronic coronary syndromes – CCS) nawiązuje do patofizjologii miażdżycy jako przewlekłego procesu zapalnego polegającego na rozwoju blaszki miażdżycowej, jej progresji oraz przebudowie, dzięki czemu nowa nomenklatura oraz klasyfikacja lepiej odzwierciedla naturalny przebieg tej choroby. Przewlekłe zespoły wieńcowe mogą przez długi czas przebiegać bezobjawowo, mogą mieć różną manifestację kliniczną, również z okresami zaostrzeń. Nowa klasyfikacja CCS jest praktyczna, ze wszystkimi tego implikacjami, zarówno diagnostycznymi, jak i terapeutycznymi. Obejmuje obecnie sześć scenariuszy klinicznych najczęściej spotykanych w codziennej praktyce, nie tylko kardiologicznej: 

1. Chorzy z dławicą i/lub dusznością z podejrzeniem choroby wieńcowej.
2. Chorzy z nowo rozpoznaną niewydolnością serca lub dysfunkcją (skurczową/rozkurczową) lewej komory i podejrzeniem choroby wieńcowej jako przyczyną tej niewydolności.
3. Chorzy objawowi lub bezobjawowi do roku od ostrego zespołu wieńcowego lub rewaskularyzacji.
4. Chorzy objawowi lub bezobjawowi po roku od ostrego zespołu wieńcowego lub rewaskularyzacji lub pierwszego rozpoznania choroby wieńcowej.
5. Chorzy z dławicą i podejrzeniem przyczyny w mikrokrążeniu lub podejrzeniem dławicy wazospastycznej.
6. Chorzy asymptomatyczni, u których chorobę wieńcową wykryto w oparciu o badania przesiewowe.

Chorzy z dławicą i/lub dusznością z podejrzeniem choroby wieńcowej

Zaleca się, aby po wykluczeniu ostrego zespołu wieńcowego (OZW) ocenić stan ogólny chorego, jakość życia oraz uwzględnić choroby współistniejące, które mogą odpowiadać za prezentowane objawy i wpływać na podejmowane decyzje diagnostyczne i terapeutyczne. Uznając na podstawie takiej oceny klinicznej i stratyfikacji ryzyka ewentualną rewaskularyzację za bezcelową, można odstąpić od dalszej diagnostyki i rozpocząć leczenie farmakologiczne. Zaniechanie dalszej diagnostyki wydaje się dość kontrowersyjne, aczkolwiek być może jest grupa chorych, w której poszerzenie diagnostyki i eskalacja terapii nie poprawi rokowania. U wszystkich chorych należy ocenić spoczynkowe badanie elektrokardiograficzne (EKG) i wykonać badania laboratoryjne, takie jak: morfologia, kreatyninemia z oszacowaniem współczynnika filtracji kłębuszkowej (estimated glomerular filtration rate – eGFR), profil lipidowy, glikemia na czczo i hemoglobina glikowana oraz doustny test obciążenia glukozą jako badanie rozstrzygające w definiowaniu zaburzeń metabolizmu glukozy. Od spoczynkowego badania echokardiograficznego można odstąpić u chorych młodych z bardzo prawdopodobną pozasercową przyczyną dolegliwości oraz u chorych z licznymi chorobami współistniejącymi, u których wynik badania nie wpłynie na sposób dalszego leczenia. Zwraca się również uwagę, aby wykonać zdjęcie przeglądowe klatki piersiowej, szczególnie u chorych z atypową dławicą, klinicznymi cechami niewydolności serca, z podejrzeniem przyczyny dolegliwości ze strony układu oddechowego. 
Na tym etapie istotne znaczenie ma frakcja wyrzutowa lewej komory serca (left ventricle ejection fraction – LVEF) obliczona w badaniu echokardiograficznym. Kiedy u chorego z podejrzeniem CCS stwierdza się po raz pierwszy obniżoną LVEF (< 50%), postępowanie opiera się o scenariusz dla nowo rozpoznanej niewydolno...