Wybór leku z grupy nieantagonisty witaminy K u pacjentów ze świeżo rozpoznanym migotaniem przedsionków

Migotanie przedsionków jest najczęstszą złożoną formą arytmii nadkomorowej i pozostaje jedną z głównych przyczyn chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowej, w tym udaru mózgu, niewydolności serca oraz nagłego zgonu [1]. W związku ze starzeniem się populacji liczba chorych z AF w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat uległa podwojeniu i przewiduje się, że nadal będzie systematycznie rosła [1]. Migotanie przedsionków występuje u ok. 3% populacji ogólnej i wzrasta do nawet 15% w populacji osób starszych powyżej 80. roku życia [1–3]. Co więcej, narastająca epidemia otyłości, zespołu metabolicznego, cukrzycy typu 2 oraz nadciśnienia tętniczego to dodatkowe czynniki sprzyjające zwiększeniu częstości występowania AF.
Migotanie przedsionków pozostaje jednym z najważniejszych problemów klinicznych związanych z leczeniem chorób sercowo-naczyniowych starzejącego się społeczeństwa. Arytmia znacznie zwiększa ryzyko zakrzepowo-zatorowe, w tym pięciokrotnie ryzyko udaru mózgu, a w populacji ogólnej co piąty udar można przypisać tej arytmii [1]. Udary mózgu związane z AF mają zazwyczaj ciężki przebieg i są przyczyną dwukrotnie wyższej śmiertelności w stosunku do udarów niedokrwiennych o innej etiologii [1]. Ponadto arytmia trzykrotnie zwiększa ryzyko przewlekłej niewydolności serca, a śmiertelność chorych z AF jest 2-krotnie wyższa niż w populacji ogólnej [4, 5]. Migotanie przedsionków jest przyczyną ok. 30% wszystkich przyjęć do szpitala z powodu zaburzeń rytmu serca [6].
Leczenie przeciwkrzepliwe jest najważniejszym elementem profilaktyki powikłań zakrzepowo-zatorowych, w tym udaru niedokrwiennego mózgu, i stanowi główny cel leczenia tych chorych. Wybór właściwej terapii przeciwkrzepliwej powinien uwzględniać indywidualne ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz ryzyko krwawienia. W ostatnich latach profilaktyka przeciwzakrzepowa u pacjentów z AF uległa znacznym zmianom. Prawdziwy przełom w leczeniu chorych z tym schorzeniem przyniosły NOAC: inhibitory czynnika IIa (dabigatran) oraz Xa (riwaroksaban, apiksaban, edoksaban). 
Doustne leki przeciwkrzepliwe niebędące antagonistami witaminy K okazały się bezpieczną, skuteczną i wygodną alternatywą dla doustnych VKA, co udowodniły duże badania kliniczne z randomizacją. Dlatego też NOAC stały się lekami pierwszego wyboru u pacjentów z AF także ze względu na ich przewidywalny efekt działania, brak konieczności monitorowania parametrów krzepnięcia podczas terapii, brak interakcji z pokarmem oraz mniej nasilone interakcje z innymi lekami w porównaniu z VKA.

Doustne leki przeciwkrzepliwe niebędące antagonistami witaminy K

Wykorzystanie w praktyce klinicznej NOAC szybko się zwiększa, gdyż wszystkie leki z tej grupy okazały się zarówno skuteczne, jak i bezpieczne. Dotychczas nie przeprowadzono bezpośrednich badań porównujących NOAC między sobą. Dane na temat NOAC pochodzą wyłącznie z badań z randomizacją dotyczących porównania z warfaryną. Korzystne cechy NOAC dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności zostały w kolejnych latach potwierdzone w licznych rejestrach prowadzonych w wielu krajach. 

Dabigatran 

Eteksylen dabigatranu – odwracalny, bezpośredni inhibitor trombiny – jest nieaktywnym prolekiem, który w osoczu i wątrobie ulega przemianie do dabigatranu. Maksymalne stężenie w osoczu osiąga po ok. 1,5 godziny od podania. Lek w 80% jest eliminowany przez nerki, w 20% przez wątrobę [7, 8].
W prospektywnym badaniu z randomizacją RELY (Randomized Evaluation of Long-term anticoa...