Doustne leki przeciwkrzepliwe niebędące antagonistami witaminy K (non-vitamin K antagonist oral anticoagulant – NOAC), zwane w przeszłości nowymi doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi, są coraz częściej stosowane w profilaktyce udaru mózgu u zagrożonych chorych z migotaniem przedsionków (atrial fibrillation – AF). Leki z tej grupy są szczególnie preferowane wobec antagonistów witaminy K (vitamin K antagonist – VKA) u chorych rozpoczynających antykoagulację [1–3]. Są coraz szerzej akceptowane zarówno przez lekarzy, jak i pacjentów. Nadal jednak istnieje wiele wątpliwości i kontrowersji wokół tej – często trudnej w praktyce codziennej – terapii. Lekarze najbardziej obawiają się powikłania jatrogennego, jakim jest krwawienie. Trudności decyzyjne dotyczą wielu elementów terapii: u kogo NOAC jest wskazany, u kogo przeciwwskazany, w jakiej dawce (kiedy zredukowanej?), jak postępować, gdy pacjent będzie musiał mieć operację, ablację lub wystąpi ostry zespół wieńcowy. Dlatego liczba corocznych publikacji na temat NOAC jest także bardzo długa, opracowywane są różne dokumenty ekspertów, a przede wszystkim kolejne edycje przewodnika European Heart Rhythm Association (EHRA) dotyczącego leczenia chorych z AF z zastosowaniem NOAC – ostatni z 2018 r. [4–6]. Celem niniejszego opracowania jest zwrócenie uwagi na najważniejsze spotykane w praktyce trudności w stosowaniu NOAC i podanie najbardziej optymalnych rozwiązań.
Autor: Maria Trusz-Gluza
emerytowany prof. dr hab. n. med.; Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach