Leczenie dyslipidemii aterogennej u pacjentów z cukrzycą typu 2

Dyslipidemie to grupa chorób charakteryzujących się nieprawidłowym stężeniem lipidów i lipoprotein w osoczu. Są to jedne z najczęstszych zaburzeń metabolicznych w grupie osób dorosłych. Współistnieją w wielu przypadkach z otyłością, cukrzycą typu 2 oraz nadciśnieniem tętniczym, pogarszając rokowanie w chorobach sercowo-naczyniowych. Istnieje wiele rodzajów dyslipidemii. Do najważniejszych i najczęściej spotykanych należą hipercholesterolemia, dyslipidemia aterogenna, ciężka hipertrójglicerydemia.
Dyslipidemia aterogenna charakteryzuje się współwystępowaniem w surowicy krwi:

• zwiększonego stężenia trójglicerydów wynoszącego od 150 mg/dl do 500 mg/dl,
• zmniejszonego stężenia frakcji HDL-C wynoszącego poniżej 40 mg/dl u mężczyzn; poniżej 45 mg/dl u kobiet lub poniżej 50 mg/dl u kobiet z cukrzycą typu 2,
• nieprawidłowych cząsteczek LDL (tzw. małe, gęste LDL) [1].

Epidemiologia

Dyslipidemia aterogenna w polskiej populacji jest chorobą mocno „niedodiagnozowaną”, kryteria rozpoznania są bowiem nierozerwalnie związane z wykonaniem lipidogramu. Badanie to jest jednak często pomijane zarówno w trakcie pobytów szpitalnych, jak i w lecznictwie ambulatoryjnym [2]. Nie ma danych dotyczących częstości występowania dyslipidemii aterogennej w populacji polskiej. Wiadomo jednak, że wśród dorosłych Polaków stężenie frakcji HDL cholesterolu niższe niż 40 mg/dl obserwuje się u 35% mężczyzn, stężenie HDL-C mniejsze niż 50 mg/dl u 38% kobiet. Na podstawie danych przedstawionych badaniu NATPOL 2011 możemy stwierdzić, że u około 22% badanych z populacji ogólnej, w tym 28% mężczyzn i 14% kobiet, stężenie trójglicerydów w surowicy przekracza 150 mg/dl [3]. Porównanie wyników badań WOBASZ i WOBASZ II udowodniło również, że w ciągu ostatnich lat liczba osób z zaburzeniami gospodarki lipidowej nie zmieniła się znacząco [4].

Badanie kliniczne i rozpoznanie

Dyslipidemię aterogenną najczęściej rozpozna...