Gastropareza – jedno ze wskazań do zastosowania insulin ludzkich

Pacjentka, lat 37, z cukrzycą typu 1, rozpoznaną w 3. roku życia została przyjęta do Kliniki Diabetologii i Chorób Wewnętrznych z powodu znacznych wahań glikemii w przedziale 30–450 mg/dl. Chora była leczona za pomocą intensywnej, funkcjonalnej insulinoterapii (iniekcje doposiłkowe za pomocą analogu szybko działającego oraz analog długo działający pokrywający zapotrzebowanie bazalne). Odsetek hemoglobiny glikowanej (HbA1c) obniżył się w okresie ostatniego roku z 9,3% do 7,5%. Chora w tym czasie zaobserwowała uczucie „kamienia w nadbrzuszu”, kilkukrotnie po prowokowaniu wymiotów dolegliwości ustępowały. Nie wpłynęło to jednak na normalizację glikemii. Po pewnym czasie chora zauważyła zmniejszenie apetytu i utratę masy ciała o 5 kg w okresie ostatnich 
8 miesięcy. Prowadzący chorą diabetolog podejrzewał psychogenne zaburzenia odżywiania, obserwowane często u młodych pacjentek z cukrzycą typu 1. Celem ustalenia ostatecznego rozpoznania, w tym wykluczenia organicznych przyczyn utraty masy ciała, skierował chorą do szpitala. W klinice przeprowadzono badania laboratoryjne oraz obrazowe, których wyniki zamieszczono w tab. 1.

Podczas hospitalizacji po podaniu analogu szybko działającego, bezpośrednio przed posiłkiem (do 5 minut przed posiłkiem) dochodziło do spadków glikemii do 43 mg/dl,
a w ciągu 2 godzin po jego spożyciu obserwowano zwyżki glikemii do 350 mg/dl. Zjawisko to występowało głównie po spożyciu podstawowych posiłków, najczęściej obserwowano je po obiedzie, zwłaszcza jeśli chora zjadała kaszę i mięso (ryc. 1).