Wyniki badania LEADER – punkt widzenia kardiologa

Cukrzyca typu 2 jest chorobą metaboliczną, która wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań mikronaczyniowych i makronaczyniowych, w tym choroby naczyń wieńcowych oraz choroby naczyń obwodowych. Wyniki badań naukowych potwierdzają, że intensyfikacja kontroli glikemii skutkuje zmniejszeniem ciężkości i częstości powikłań mikronaczyniowych. Jednakże istnieją wątpliwości co do istnienia podobnej zależności w odniesieniu do chorób makronaczyniowych [1]. Do badania LEADER (Liraglutide Effect and Action in Diabetes: Evaluation of cardiovascular outcome Results) zrandomizowano 9340 chorych na cukrzycę typu 2 z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym.

Liraglutyd

Liraglutyd to lek przeciwcukrzycowy należący do grupy leków inkretynowych. Jest analogiem ludzkiego glukagonopodobnego peptydu 1 o potwierdzonej skuteczności w obniżaniu poziomu glukozy. Jego działanie wiąże się też ze zmniejszaniem masy ciała oraz ciśnienia tętniczego. Może również powodować zwiększenie częstości akcji serca. 

Badanie LEADER

Badanie LEADER (Liraglutide Effect and Action in Diabetes: Evaluation of cardiovascular outcome Results) ocenia wpływ liraglutydu na występowanie zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę typu 2. W tym wieloośrodkowym badaniu z randomizacją, przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, kontrolowanym placebo poddano randomizacji 9340 chorych na cukrzycę typu 2 z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym. Planowany czas obserwacji wynosił 42–60 miesięcy. Pierwszorzędowe punkty końcowe stanowiły: zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał serca niezakończony zgonem lub udar mózgu niezakończony zgonem w grupie pacjentów z cukrzycą typu 2. Pacjentów z wysokim ryzykiem podzielono na dwie grupy: z rozpoznaną lub bez wcześniej rozpoznanej choroby sercowo-naczyniowej (tab. 1) [2, 3]. 

Kryteria wyłączenia z badania przedstawiono w poniższej tab. 2.

Chorych zrandomizowano do grupy otrzymującej placebo lub 1,8 mg (lub maksymalną tolerowaną dawkę) liraglutydu raz na dobę w iniekcjach podskórnych. 

Wyniki

Pierwszorzędowe punkty końcowe opisano powyżej. Złożone punkty końcowe wymieniono w tab. 3.

Poziom hemoglobiny glikowanej oznaczano podczas randomizacji, po 3. miesiącu obserwacji, a następnie co 6 miesięcy. 

Randomizację przeprowadzono od września 2010 r. do kwietnia 2012 r.: 4668 chorych zrandomizowano do grupy leczonej liraglutydem, natomiast 4672 pacjentów otrzymywało placebo. Średni czas stosowania leku lub placebo wynosił 3,5 roku. Średnia dobowa dawka liraglutydu wynosiła 1,78 mg. 

Demograficzną i kliniczną charakterystykę pacjentów opisano w tab. 4.

Pierwszorzędowy punkt końcowy obserwowano u 13% chorych stosujących liraglutyd oraz u 14,9% chorych otrzymujących placebo (p < 0,001). Zgon z powodu przyczyn sercowo-naczyniowych odnotowano u 4,7% pacjentów leczonych liraglutydem i u 6% chorych stosujących placebo (p = 0,007). Odsetek zgonów z jakiejkolwiek przyczyny wystąpił u 8,2% pacjentów stosujących liraglutyd i u 9,6% z grupy placebo (p = 0,02). Częstość występowania zawału serca bez zgonu i udaru mózgu bez zgonu były niższe w grupie leczonej liraglutydem, jednakże nie wykazano istotnej statystycznie różnicy. Analiza podgrup ujawniła szczególne korzyści ze stosowania liraglutydu w grupie chorych ze współczynnikiem przesączania kłębuszkowego <60 ml/min/1,73 m² i w grupie z uprzednio rozpoznaną chorobą sercowo-naczyniową.