Wpływ stosowania kanagliflozyny u chorych na cukrzycę typu 2 na ryzyko rozwoju powikłań nerkowych

Cukrzyca typu 2 to postępująca choroba metaboliczna charakteryzująca się hiperglikemią z powodu oporności na insulinę/niewystarczającej produkcji insuliny [11]. Chorzy są często otyli, mają zaburzenia lipidowe, podwyższone ciśnienie krwi i są w grupie zwiększonego ryzyka powikłań mikro- i makronaczyniowych [11]. Osiągnięcie dobrej kontroli glikemii jest kluczowym celem prowadzonego leczenia. Dla uzyskania tego celu dostępne są liczne środki przeciwhiperglikemiczne o różnych mechanizmach działania [12]. Inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego 2 (sodium-glucose cotransporter 2 – SGLT2) są stosunkowo nową klasą środków przeciwhiperglikemicznych o dobrym bilansie korzyści/ryzyka [13]. Hamując SGLT2 (kluczowe białko w resorpcji glukozy w nerkach), leki te zwiększają wydalanie glukozy z moczem, powodując spadek poziomu glukozy we krwi niezależnie od insuliny [14]. Jednym z najszerzej dostępnych inhibitorów SGLT2 jest kanagliflozyna.
Choroby nerek to bardzo poważny problem zdrowotny – zarówno publiczny, jak i ekonomiczny. Liczba osób, które co roku umierają z powodu choroby nerek, wzrosła w ciągu ostatniej dekady. Szacuje się obecnie, że na całym świecie z powodu chorób nerek umiera 5–10 mln osób. Wydaje się, że jednym z głównych czynników odpowiedzialnych za wzrost ryzyka rozwoju chorób nerek, w tym niewydolności tych narządów, jest zwiększenie częstości występowania otyłości. Otyłości często towarzyszy współwystępowanie cukrzycy typu 2, nadciśnienia oraz chorób układu sercowo-naczyniowego. 
Zapobieganie lub opóźnianie progresji przewlekłej choroby nerek, w tym również leczenie cukrzycy typu 2, jest bardzo ważnym elementem postępowania [1]. Ścisła kontrola poziomu glukozy i ciśnienia krwi spowalnia, ale nie zapobiega pojawieniu się nefropatii cukrzycowej [2].
Standardowe podejście do opóźniania progresji cukrzycowej choroby nerek polega na blokowaniu układu renina–angiotensyna–aldosteron, szczególnie inhibitorami enzymów konwertujących angiotensynę. Dotyczy to zarówno chorych na cukrzycę typu 1, jak i 2 [3, 4]. W badaniach próbowano stosowania innych leków, ale bez większego powodzenia. 
Inhibitory SGLT2 to nowa grupa leków działających hipoglikemizujaco u chorych na cukrzycę typu 2. Mechanizm działania tych leków polega na zwiększaniu wydalania glukozy z moczem poprzez hamowanie SGLT2 w kanaliku proksymalnym cewki nerkowej. Inhibitory SGLT2 obniżają próg nerkowy glukozy z 180 mg na decylitr (10 mmol na litr) do 40‑120 mg na decylitr (2–7 mmol na litr), tym samym skutecznie obniżając poziomy glukozy we krwi. 
W 2015 r. opublikowano wyniki badania EMPA-REG OUTCOME (Empagliflozin Cardiovascular Outrial Event Trial u pacjentów z cukrzycą typu 2) [5]. W badaniu tym wykazano, że u leczonych empagliflozyną dochodzi do istotnego zmniejszenia ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych aż 38% (RR 0,62; 95% CI 0,49–0,77). U chorych leczonych empagliflozyną doszło również do zmniejszenia ryzyka zgonu z jaki...