Optymalizacja kontroli glikemii – miejsce gliklazydu MR w praktyce klinicznej

Diabetologia

Cukrzyca typu 2 to przewlekła choroba metaboliczna charakteryzująca się podwyższonym poziomem glukozy we krwi. Choroba ta wiąże się z hiperglikemią, insulinoopornością i upośledzeniem wydzielania insuliny. W ostatnich latach w diabetologii pojawiło się wiele nowych możliwości terapeutycznych. Obok najnowszych grup leków, takich jak inhibitory SGLT2 oraz agoniści receptora GLP-1, miejsce w algorytmie leczenia cukrzycy typu 2 znalazły również znane od dawna substancje. Spośród pochodnych sulfonylomocznika najlepszym profilem bezpieczeństwa i skutecznością odznacza się gliklazyd. Szerokie doświadczenie kliniczne w stosowaniu tej substancji, duża ilość badań klinicznych potwierdzających skuteczność i bezpieczeństwo, możliwość zastosowania w połączeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi oraz niski koszt to ważne argumenty, którymi kieruje się lekarz przy wyborze gliklazydu jako leku stosowanego w skojarzeniu z metforminą. Takie połączenie jest najczęściej stosowane u pacjentów bez choroby niedokrwiennej serca przy nieobecności innych czynników zwiększających ryzyko sercowo-naczyniowe, u których nie udało się osiągnąć docelowej wartości HbA1c w trakcie monoterapii metforminą.

Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną, która charakteryzuje się podwyższonym poziomem glukozy we krwi. Glukoza jest głównym źródłem energii dla organizmu, niestety jej nadmiar może prowadzić do wielu powikłań narządowych. 
Cukrzyca typu 2 charakteryzuje się hiperglikemią, insulinoopornością oraz względnym upośledzeniem wydzielania insuliny [1]. Obecność insulinooporności wyjaśnia silny związek kliniczny cukrzycy typu 2 z otyłością i innymi stanami charakteryzującymi się insulinoopornością. Istnieją liczne badania, które pokazują, że pacjenci zwykle tracą ok. 80% funkcji komórek β przed rozpoznaniem cukrzycy typu 2. W większości przypadków upośledzenie wydzielania insuliny nie wydaje się spowodowane przeciwciałami przeciwko komórkom wysp trzustkowych, tak jak ma to miejsce w cukrzycy typu 1 [2].

POLECAMY

Rozpoznanie cukrzycy

Zgodnie z zaleceniami cukrzycę możemy rozpoznać w następujących sytuacjach klinicznych: 

  • wynik glikemii przygodnej, czyli poziomu cukru we krwi pobranej o dowolnej porze dnia, wynoszący co najmniej 200 mg/dl (11,1 mmol/l) wraz ze współistniejącymi u pacjenta objawami, takimi jak zwiększone pragnienie, częste oddawanie moczu, utrata masy ciała, zmęczenie,
  • dwukrotne oznaczenie glikemii na czczo, czyli poziomu cukru we krwi pobranej po 8–12 godzinach od ostatniego posiłku, wynoszące co najmniej 126 mg/dl (7,0 mmol/l),
  • jednorazowe oznaczenie hemoglobiny glikowanej (HbA1c) wynoszące co najmniej 6,5% (48 mmol/mol),
  • wynik doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT), który polega na wypiciu przez pacjenta roztworu zawierającego glukozę i oznaczaniu poziomu cukru we krwi po 120 minutach. Glikemia wynosząca co najmniej 200 mg/dl(11,1 mmol/l) upoważnia do rozpoznania cukrzycy.

Należy zwrócić przy tym uwagę, że badania laboratoryjne w kierunku zaburzeń gospodarki węglowodanowej przeprowadzamy nie tylko wśród objawowych pacjentów. PTD zaleca badania przesiewowe u pacjentów z grup ryzyka oraz u wszystkich osób powyżej 45. roku życia. Szczególnym nadzorem powinny być objęte grupy pacjentów [3]:

  • z nadwagą lub otyłością definiowaną jako BMI > 25 kg/m2 lub obwodem talii > 80 cm u kobiet...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 6 wydań czasopisma "Choroby Cywilizacyjne w Praktyce Lekarskiej – Kardiologia i diabetologia"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI