Nowe wyzwania w niewydolności serca – jak optymalnie zapobiegać i leczyć?

Niewydolność serca (ang. heart failure – HF) pozostaje jednym z głównych wyzwań współczesnej medycyny. Mimo postępów w diagnostyce i terapii tej jednostki chorobowej zmieniająca się demografia oraz nowe doniesienia naukowe wprowadzają kolejne wyzwania w leczeniu tego schorzenia. Rosnąca populacja osób starszych nierozerwalnie wiąże się ze wzrostem częstości występowania HF, zwłaszcza z zachowaną frakcją wyrzutową (ang. heart failure with preserved ejection fraction – HFpEF). Grupa ta wymaga indywidualnego podejścia diagnostycznego i terapeutycznego, z uwzględnieniem chorób współistniejących, dostosowania dawek leków do wieku i funkcji poszczególnych narządów. Wśród pacjentów z HF często występują liczne choroby współistniejące, takie jak cukrzyca, przewlekła choroba nerek, przewlekły zespół wieńcowy, nadciśnienie tętnicze czy przewlekła obturacyjna choroba płuc. Złożoność leczenia tych pacjentów wymaga zintegrowanego podejścia wielospecjalistycznego, a jednocześnie ogranicza możliwość stosowania niektórych terapii. Szczególnym wyzwaniem, nie tylko terapeutycznym, ale również diagnostycznym, pozostaje HFpEF. Różnorodność mechanizmów patofizjologicznych tej choroby i jak dotąd brak jednoznacznie skutecznych terapii nadal wymagają dalszych badań i rozwoju nowych leków. Coraz większy nacisk kładzie się również na tzw. personalizację leczenia, uwzględniającą genetykę, fenotypy kliniczne i biomarkery. Wydaje się, że wprowadzenie narzędzi sztucznej inteligencji może znacząco poprawić dopasowanie terapii do potrzeb pacjentów z HF. 
Ostatnie lata przyniosły postęp w farmakoterapii niewydolności serca, zwłaszcza dzięki wprowadzeniu leków takich jak inhibitory SGLT-2 (flozyny) czy ARNI (sakubitryl/walsartan). Pomimo optymalizacji leczenia śmiertelność w grupie chorych z HF nadal jest bardzo wysoka i wynosi 50% w przeciągu 5 lat od rozpoznania. Stąd też istnieje potrzeba dalszego rozwoju leków dla pacjentów z HF, którzy nie odpowiadają na standardową terapię [1]. W długoterminowej opiece nad pacjentem z ciężką niewydolnością serca ważna jest również możliwość monitorowania chorych za pomocą urządzeń wszczepialnych, aplikacji mobilnych czy systemów telemedycznych, co może przyczynić się do poprawy opieki, wczesnego wykrywania zaostrzeń i tym samym szybszej interwencji medycznej. Wyzwanie stanowi integracja tych technologii z codzienną praktyką kliniczną oraz ich dostępność dla szerokiej grupy chorych. 
Kolejnym ważnym wyzwaniem jest opieka psychologiczna i psychiatryczna, gdyż chorzy z HF...