Monitorowanie stężenia glukozy we krwi w leczeniu cukrzycy w świetle zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego 2023

Monitorowanie stężenia glukozy we krwi, obejmujące bieżące pomiary w czasie rzeczywistym oraz ocenę retrospektywną, stanowi integralną część leczenia cukrzycy i jest niezbędne u wszystkich chorych. 

Samokontrola glikemii

Oznaczenia w czasie rzeczywistym są wykonywane samodzielnie przez pacjentów w ramach samokontroli (self-monitored blood glucose, SMBG) przy pomocy glukometrów i systemów ciągłego monitorowania stężenia glukozy (continuous glucose monitoring systems, CGMS).
Glukometry są zminiaturyzowanymi analizatorami służącymi do oznaczania glukozy w pełnej krwi, najczęściej włośniczkowej, metodami suchej chemii, przy użyciu pasków testowych (reagent strips). Stosowana w glukometrach metodyka oznaczeń oraz techniki pomiarowe są takie same jak w analizatorach laboratoryjnych [1, 3]. 
Oznaczenia glikemii przy użyciu glukometrów są podatne na wiele czynników zakłócających, w części zależnych od poprawności użytkowania i obsługi tych urządzeń [3]. Na przykład paski testowe mają ograniczoną trwałość i mogą wymagać specjalnych warunków przechowywania. Oznaczenia glukozy w pełnej krwi są zakłócone przy skrajnych wartościach hematokrytu – przy jego dużych wartościach wyniki są zaniżone, a przy małych zawyżone w porównaniu do stężenia glukozy w osoczu. Wzrost hematokrytu o 1% powoduje zmniejszenie oznaczanego stężenia glukozy o 0,1–1,3%. Enzymatyczne metody oznaczania glukozy, również stosowane w glukometrach, są podatne na interferencje różnych substancji endogennych (kwas moczowy, bilirubina, glutation, inne cukry proste) oraz egzogennych, głównie leków i ich metabolitów. Charakter i stopień tych interferencji zależą od metody i techniki pomiarowej, informacja na ten temat jest dostarczan...