Monitorowanie stężenia glukozy we krwi, obejmujące pomiary w czasie rzeczywistym oraz ocenę retrospektywną, stanowi integralną część leczenia cukrzycy i jest niezbędne u wszystkich chorych. Oznaczenia w czasie rzeczywistym są wykonywane samodzielnie przez pacjentów w ramach samokontroli glikemii (SMBG) przy pomocy glukometrów i systemów ciągłego monitorowania stężenia glukozy (CGMS). Poprawne prowadzenie SMBG wymaga edukacji pacjentów. Stan glukometru, jego błąd oraz umiejętność pacjenta posługiwania się nim powinny być kontrolowane w poradni przynajmniej raz w roku oraz w razie wystąpienia problemów. Polskie Towarzystwo Diabetologiczne rekomenduje używanie glukometrów spełniających kryteria dokładności zgodne z normą PN-EN ISO 15197:2015. Wśród CGMS, których liczba użytkowników stale rośnie, wyróżnia się systemy do monitorowania w czasie rzeczywistym (rtCGM) oraz systemy z okresowym skanowaniem czujnika (isCGM/FGM). Zalecanym w praktyce klinicznej retrospektywnym wskaźnikiem glikemii jest HbA1c. Oznaczenia HbA1c należy wykonywać u wszystkich chorych na cukrzycę raz w roku, a u pacjentów nieosiągających celów leczenia lub po zmianie sposobu leczenia co najmniej raz na kwartał. Czynnikiem uniemożliwiającym używanie HbA1c jako retrospektywnego wskaźnika glikemii jest zmiana okresu przeżycia erytrocytów. Monitorowanie stężenia glukozy we krwi jest niezbędne do stwierdzenia, czy u pacjenta osiągnięto cele leczenia, oraz stanowi podstawę ewentualnych zmian w postępowaniu.