Wostatniej dekadzie możliwości farmakoterapii cukrzycy typu 2 uległy znacznemu poszerzeniu. W 2005 r. stał się dostępny pierwszy agonista receptora GLP-1 (eksenatyd), dwa lata później wprowadzono pierwszy lek z grupy inhibitorów GLP-1 (sitagliptynę), a w 2012 r. wprowadzono inhibitory SGLT-2. Gdy od 2013 r. zaczęły ukazywać się wyniki badań oceniających bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe tych leków (tzw. cardiovascular outcome trials – CVOT), a realizowanych w odpowiedzi na wydane w 2008 r. zalecenie amerykańskiej Agencji ds. Leków i Żywności (Food and Drug Administration – FDA) [1–16]. W konsekwencji od 2016 r. zaczęły zmieniać się zalecenia dotyczące leczenia cukrzycy typu 2 uwzględniające wyniki tej serii badań. Okazało się bowiem, że leki z dwóch grup – agoniści receptora GLP-1 i inhibitory SGLT-2 – zmniejszają ryzyko rozwoju powikłań sercowo-naczyniowych i przewlekłej choroby nerek, w dużym stopniu niezależnie od wpływu na glikemię. Aktualne rekomendacje przyjęły ostateczny kształt w opublikowanym w październiku 2018 r. wspólnym stanowisku Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego (American Diabetes Association – ADA) i Europejskiego Towarzystwa Badań nad Cukrzycą (European Association for the Study of Diabetes – EASD) [17], z którym w znacznym stopniu zgodne są obecne zalecenia Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) [18].
Z punktu widzenia postępowania farmakologicznego można wymienić cztery najważniejsze zmiany wprowadzone we wspomnianych wyżej międzynarodowych rekomendacjach [17]:
POLECAMY
- Zasada wyboru farmakoterapii w zależności od występowania chorób układu krążenia lub przewlekłej choroby nerek, a także w zależności od tego, czy przede wszystkim należy w sytuacji danego pacjenta unikać hipoglikemii...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań czasopisma "Choroby Cywilizacyjne w Praktyce Lekarskiej – Kardiologia i diabetologia"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
