Wytyczne Polskiego Towarzystwa Okulistycznego – czy wprowadzenie sulodeksydu zmienia postępowanie z pacjentem z retinopatią cukrzycową?

Cukrzyca stanowi grupę chorób związanych z nieprawidłowym metabolizmem glukozy, które mają ogromne znaczenie w kontekście społecznym – problem ten dotyczy co 11. mieszkańca naszego kraju. Mowa tu o pacjentach, u których postawiono diagnozę cukrzycy, a nie należy zapominać o istnieniu osób ze stanem przedcukrzycowym lub niezdiagnozowanych. Kluczowym zaburzeniem, które łączy te jednostki chorobowe, jest nieprawidłowy, zbyt wysoki poziom cukru we krwi. Przyczyny tego stanu mogą być różne, ale najczęściej mamy do czynienia z opornością na insulinę (cukrzyca typu 2) oraz z niedoborem endogennej insuliny (cukrzyca typu 1). Hiperglikemia prowadzi do rozwoju powikłań dotykających takie narządy, jak układ sercowo-naczyniowy, nerki, układ nerwowy oraz narząd wzroku. Następstwem cukrzycy dotyczącym narządu wzroku może być retinopatia cukrzycowa, w której wyróżnia się kilka stadiów. Metody leczenia, charakterystyczne dla danego etapu choroby, są zróżnicowane, ale w każdym stadium wymagana jest stała obserwacja i leczenie prowadzone przez lekarza okulistę.
Retinopatia cukrzycowa w krajach bardzo wysoko rozwiniętych stanowi główną przyczynę nowo występującej całkowitej utraty wzroku u osób pomiędzy 20. a 74. rokiem życia. Szacuje się, że po 10 latach trwania choroby podstawowej retinopatia cukrzycowa rozwinie się u niemal wszystkich pacjentów z cukrzycą typu 1 oraz u 60% pacjentów z cukrzycą typu 2 [2]. Poznano różne czynniki ryzyka rozwoju retinopatii cukrzycowej. Za najważniejszy z nich uważa się obecnie czas trwania cukrzycy [1]. Oczywiście, nie bez znaczenia są również niewyrównanie metaboliczne i skrajne wahania glikemii. Wykazano, że u pacjentów z cukrzycą typu 1 unormowanie glikemii zmniejsza ryzyko rozwoju i progresji choroby siatkówki, podczas gdy u pacjentów z cukrzycą t...