Eplerenon – korzyści i wyższość nad spironolaktonem

W rozwoju i progresji chorób układu sercowo-naczyniowego zasadniczą rolę odgrywają trzy układy: układ renina–angiotensyna–aldosteron (RAA), układ współczulny oraz układ peptydów natriuretycznych. Aktywacja układu RAA od wielu lat stanowi główne zainteresowanie klinicystów na całym świecie zarówno w kontekście niekorzystnego wpływu na układ sercowo-naczyniowy, jak i w aspekcie docelowych form terapii, pozwalających na lepsze i dłuższe funkcjonowanie pacjentów obciążonych kardiologicznie. Zasadniczą rolę w patomechanizmie chorób układu sercowo-naczyniowego, obok angiotensyny II (Ag II), odgrywa stężenie aldosteronu. Niekorzystny wpływ aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy nie jest jedynie wynikiem zaburzeń wodno-elektrolitowych (zatrzymanie wody w organizmie, zwiększenie stężenia sodu, zmniejszenie stężenia potasu), ale również szeregu efektów pozanerkowych wyrażających się m.in. poprzez niekorzystny wpływ na funkcję śródbłonka (zmniejszenie syntezy tlenku azotu, zwiększenie rodników stresu oksydacyjnego, aktywacja czynników prozapalnych), nasilenie włóknienia i przebudowy mięśnia sercowego (zwiększona ekspresja inhibitora aktywatora plazminogenu typu 1, co wtórnie skutkuje zmniejszoną aktywnością metaloproteinaz i tym samym mniejszą degradacją kolagenu w komórkach mięśniowych serca) czy też działanie proarytmogenne. Nie bez znaczenia jest tzw. efekt ucieczki aldosteronu (aldosterone rebound effect) polegający na wzroście jego osoczowego stęż...