Telmisartan i indapamid w leczeniu nadciśnienia tętniczego u dorosłych

Nadciśnienie tętnicze (ang. arterial hypertension – HA) nadal pozostaje, obok zaburzeń gospodarki lipidowej, głównym czynnikiem ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego wśród dorosłych. Autorzy wytycznych dotyczących prewencji sercowo-naczyniowej z 2021 r. zwracają uwagę, że każdy mężczyzna w wieku co najmniej 40 lat oraz każda kobieta w wieku co najmniej 55 lat z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym znajduje się w grupie co najmniej wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego [1]. Aktualne zalecenia Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego z 2023 r. jednoznacznie określają rolę nie tylko modyfikacji stylu życia i aktywności fizycznej, ale również ukierunkowanej na pacjenta farmakoterapii. Już w pierwszym kroku leczenia szczególnie podkreśla się korzyści z włączenia preparatów złożonych opartych na lekach wchodzących w standard terapii hipotensyjnej [2]. Wśród pięciu głównych klas leków stosowanych w leczeniu nadciśnienia tętniczego znajdują się ACE-I/sartany, β-adrenolityki, tiazydowe lub tiazydopodobne diuretyki oraz antagoniści kanałów wapniowych (CCB). Jako leczenie dodatkowe można stosować antagonistów aldosteronu, diuretyki pętlowe, antagonistów receptorów α1, leki działające ośrodkowo oraz wazodylatatory [2]. 
Rozpoczęcie monoterapii nadciśnienia tętniczego zaleca się jedynie u chorych z nadciśnieniem tętniczym w stopniu 1 i niskim ryzykiem sercowo-naczyniowym, jeśli wartości ciśnienia tętniczego nie przekraczają 150/95 mmHg, jak również u chorych z bardzo dużym ryzykiem sercowo-naczyniowym i wysokim prawidłowym ciśnieniem tętniczym oraz u pacjentów z zespołem kruchości [2].
U pozostałych chorych, czyli zdecydowanej większości pacjentów z HA, zaleca się rozpoczęcie leczenia skojarzonego dwoma lekami. Preferowane kombinacje powinny obejmować ACE-I lub sartan z CCB lub diuretykiem tiazydowym/tiazydopodobnym. Niemniej jednak można stosować inne kombinacje pięciu...