Definicja niewydolności serca
Niewydolność serca (ang. heart failure – HF) jest zespołem klinicznym, który obejmuje typowe objawy podmiotowe, takie jak duszność, zmęczenie i obrzęki, oraz objawy przedmiotowe, np. podwyższone ciśnienie w żyłach szyjnych czy trzeszczenia nad polami płucnymi (Tab. 1). Nieprawidłowości w strukturze i/lub funkcji mięśnia sercowego prowadzą do podwyższonego ciśnienia wewnątrzsercowego oraz zmniejszenia pojemności minutowej serca w spoczynku lub pod wpływem obciążenia. Precyzyjne zdefiniowanie niewydolności serca często jest problematyczne. Opublikowana w 2021 roku uniwersalna definicja HF podkreśla istotę schorzenia: powiązanie objawów z ich przyczyną tkwiącą w zaburzeniu budowy lub funkcji serca.
POLECAMY
Niewydolność serca jest rosnącym problemem epidemiologicznym charakteryzującym się wysoką zachorowalnością i śmiertelnością. Szacuje się, że na całym świecie cierpi na nią ok. 26 milionów osób, co przyczynia się do wzrostu kosztów opieki zdrowotnej, ograniczenia funkcjonowania oraz znacząco obniża jakość życia chorych. Diagnoza i skuteczne leczenie choroby są niezbędne w celu zapobiegania ponownym hospitalizacjom, zmniejszenia zachorowalności i śmiertelności oraz poprawy wyników leczenia pacjentów. Celem leczenia HF jest również zmniejszenie objawów niewydolności serca, w szczególności męczliwości, a także poprawa jakości życia oraz codziennego funkcjonowania.
Etiologia i klasyfikacja niewydolności serca
W krajach rozwiniętych dominującymi przyczynami HF są przewlekły zespół wieńcowy oraz nadciśnienie tętnicze. Do innych przyczyn należą wady zastawkowe, arytmie, kardio-
miopatie, toksyczne uszkodzenie mięśnia sercowego, wro...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań czasopisma "Choroby Cywilizacyjne w Praktyce Lekarskiej – Kardiologia i diabetologia"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- Zniżki w konferencjach organizowanych przez redakcję
- ...i wiele więcej!
