Nowoczesne terapie w chorobie wieńcowej, niewydolności serca, po zawale mięśnia sercowego oraz w chorobie nerek

Optymalna, nowoczesna farmakoterapia odgrywa kluczową rolę w toku postępowania terapeutycznego wśród pacjentów obciążonych chorobą wieńcową, niewydolnością serca, nadciśnieniem tętniczym oraz przewlekłą chorobą nerek. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (European Society of Cardiology – ESC), w grupie chorych bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego znajdują się m.in. chorzy po przebytym, udokumentowanym incydencie sercowo-naczyniowym (np. zawał serca, udar mózgu, przezskórna interwencja wieńcowa, pomostowanie aortalno-wieńcowe), pacjenci z ciężką chorobą nerek ze współczynnikiem przesączania kłębuszkowego (glomerular filtration rate – GFR) < 30 ml/min lub z cukrzycą z towarzyszącymi powikłaniami narządowymi. Z kolei w grupie chorych wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego wyróżnia się pacjentów z umiarkowaną dysfunkcją nerek (GFR 30–59 ml/min), znacznie nasilonym pojedynczym czynnikiem ryzyka (np. nadciśnienie tętnicze lub hipercholesterolemia rodzinna) lub chorych z cukrzycą, którzy nie spełniają kryterium kwalifikacji do grupy bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego.

Szczególne znaczenie w grupie wymienionych wyżej chorych ma odpowiednio dobrane do choroby podstawowej oraz do schorzeń współistniejących leczenie, które powinno być ukierunkowane na optymalizację wydolności pacjenta, redukcję objawów, poprawę jakości życia, a przede wszystkim na redukcję śmiertelności wynikającą z choroby podstawowej.

Choroba wieńcowa po zawale mięśnia sercowego

Standardem długoterminowego postępowania farmakologicznego u chorych po przebytym zawale serca jest dożywotnie utrzymanie jednego leku przeciwpłytkowego [preferowany kwas acetylosalicylowy (acetylsalicylic acid – ASA) w dawce dobowej 75–100 mg], leku hipolipemizującego (preferowana rozuwastatyna lub atorwastatyna), antagonisty konwertazy angiote...