W ostatnich latach w międzynarodowych i randomizowanych badaniach klinicznych udokumentowana została skuteczność agonistów receptora GLP-1 w zakresie zmniejszenia hiperglikemii, jak i ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych.
Zgodnie z wytycznymi wielu towarzystw naukowych celem wielokierunkowego leczenia cukrzycy jest nie tylko dążenie do osiągnięcia docelowej wartości w zakresie glikemii, ale również ciśnienia tętniczego, lipidogramu oraz masy ciała [1]. Schorzenia układu krążenia stanowią główną przyczynę śmiertelności, chorobowości i inwalidztwa nie tylko w Polsce, ale również w Europie i na świecie. Stąd decyzję wyboru leczenia pacjenta DM2 poszerzono o ocenę ryzyka sercowo-naczyniowego [2]. Skuteczne leczenie hiperglikemii jest kluczowym sposobem zapobiegania lub zwolnienia tempa progresji powikłań sercowo-naczyniowych [3].
Nowoczesna farmakoterapia cukrzycy została zapoczątkowana w 2008 r., gdy amerykański Urząd ds. Żywności i Leków (FDA) zalecił, aby każdy nowy lek przeciwhiperglikemiczny został przebadany pod kątem wpływu na ryzyko sercowo-naczyniowe. Głównym celem badań było wykluczenie negatywnego wpływu leku na układ sercowo-naczyniowy [2].
Dotychczas opublikowano wyniki kilkunastu takich badań, w których oceniano bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe inhibitorów SGLT-2 (empagliflozyny w badaniu EMPA-REG OUTCOME, dapagliflozyny w badaniu DECLARE, kanagliflozyny w badaniu CANVAS), agonistów receptora GLP-1 (liksysenatydu w badaniu ELIXA, liraglutydu w badaniu LEADER, dulaglutydu w badaniu REWIND, semaglutydu w badaniu SUSTAIN-6), inhibitorów DPP-4 (saksagliptyny w badaniu SAVOR-TIMI 532, alogliptyny w badaniu EXAMINE, sitagliptyny w badaniu TECOS4). Wyniki badań, w których oceniano bezpieczeństwo stosowania gliptyn, wskazywały, że leki te nie zwiększały ryzyka sercowo-naczyniowego, ale też nie wykazano korzyści w ich stosowaniu w zakresie ocenianych punktów końcowych.
Począwszy od 2016 roku, zalecenia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology) dotyczące diagnostyki i leczenia ostrej i przewlekłej niewydolności serca po raz pierwszy zwracają uwagę, że wybór leków stosowanych u pacjentów DM2 (DM2 – diabetes mellitus type 2) może korzystnie wpływać na przebieg niewydolności serca [4]. W roku 2019 r. opublikowane zostają kolejne zalecenia dotyczące przynależności pacjenta z cukrzycą z co najmniej jednym dodatkowym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego lub powikłaniami narządowymi do grupy bardzo du...
Jak ułatwić optymalizację kontroli glikemii i modyfikować kardiometaboliczne czynniki ryzyka u pacjentów z cukrzycą typu 2 – potencjał agonistów receptora GLP-1
How to facilitate the optimization of glycemic control and modify cardiometabolic risk factors in patients with type 2 diabetes mellitus, the potential of GLP-1 receptor agonists
Cukrzyca stanowi jeden z istotniejszych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Wyróżniamy dwa etapy zapobiegania powikłaniom sercowo-naczyniowym w cukrzycy: poprzez zmniejszenie ryzyka ich wystąpienia bądź – jeśli już wystąpią – przez zahamowanie ich postępu. Nieprawidłowo leczona hiperglikemia może przyczyniać się do występowania ostrych incydentów sercowo-naczyniowych, takich jak zawał serca czy udar mózgu, może również wpływać na przebieg niewydolności serca oraz zwiększać częstość hospitalizacji z jej powodu. Agoniści receptora GLP-1 są nową klasą leków stosowaną w farmakoterapii pacjenta z cukrzycą typu 2, która oprócz działania hiperglikemicznego działa również kardioprotekcyjnie. Zostało to udowodnione w licznych randomizowanych badaniach klinicznych (LEADER, REWIND, SUSTAIN-6), w których brała udział znaczna liczba pacjentów z ryzykiem sercowo-naczyniowym oraz/lub z współistniejącym schorzeniem sercowo-naczyniowym. W badaniach tych zostało potwierdzone zmniejszenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów DM2 stosujących agonistów receptora GLP-1. Stąd aktualne rekomendacje wielu towarzystw naukowych zalecają ich stosowanie, szczególnie wśród pacjentów DM2 w redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego.
Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.
