Pomimo istotnego postępu w zakresie nowych insulin i sposobów ich podawania wciąż duży odsetek chorych na cukrzycę typu 1 nie osiąga dobrej kontroli glikemii. Dlatego też poszukuje się nowych metod zmniejszania stężenia glukozy w tej grupie chorych. W artykule skoncentrowano uwagę na metforminie i nowszych lekach hipoglikemizujących, które są dopuszczone do leczenia cukrzycy typu 2, a obecnie są intensywnie badane jako leki do wykorzystania w cukrzycy typu 1.
Autor: Józef Drzewoski
prof. dr hab. n. med. Józef Drzewoski
Centralny Szpital Kliniczny, Uniwersytet Medyczny w Łodzi
Coraz więcej danych sugeruje ważną rolę insulinooporności w patofizjologii cukrzycy typu 1 i jej przewlekłych powikłań. Zidentyfikowano wiele czynników, które znacząco zwiększają ryzyko insulinooporności, a także związanych z nią zaburzeń metabolicznych i chorób sercowo-naczyniowych. Pomimo postępów insulinoterapii istotny odsetek chorych na cukrzycę typu 1 nie osiąga celu terapeutycznego. W niniejszym artykule skupiam się na skuteczności niefarmakologicznych i farmakologicznych adjuwantywnych metod ukierunkowanych na zmniejszenie insulinooporności w tej chorobie.
Wstęp: Niewydolność serca (HF) jest bardzo powszechną i poważną chorobą u pacjentów z cukrzycą (DM), ale to niebezpieczne współistnienie było często ignorowane. Mechanizm patofizjologiczny HF w DM nie jest do końca poznany. Kilka czynników ryzyka, w tym metaboliczne i niedokrwienne, może potencjalnie przyczynić się do rozwoju i progresji kardiomiopatii cukrzycowej, co ostatecznie prowadzi do wystąpienia klinicznych objawów HF. Wykazano, że typowe farmakologiczne strategie postępowania w przypadku HF działają równie dobrze u osób z cukrzycą, jak u pacjentów bez tej choroby. Odpowiedź na intensywną kontrolę glikemii i różne klasy leków hipoglikemizujących nie została jeszcze w pełni wyjaśniona. W artykule omówiono korzyści i ryzyko stosowania dostępnych leków przeciwcukrzycowych u chorych na DM współistniejącą z HF.