Choroby sercowo-naczyniowe są główną przyczyną zgonów u osób z cukrzycą typu 1 (CT1). Dyslipidemia jest istotnym czynnikiem ryzyka choroby wieńcowej serca w tej grupie chorych. Pacjenci z CT1 żyją krócej niż ich rówieśnicy bez cukrzycy, pomimo wyższych wartości stężenia cholesterolu lipoproteiny o wysokiej gęstości (HDL) w stosunku do populacji ogólnej. Wysokie stężenie cholesterolu HDL nie jest gwarancją na zapobiegnięcie powikłaniom neurowaskularnym u pacjentów z CT1. U osób z nowo rozpoznaną CT1 rozpoczęcie podskórnej insulinoterapii prowadzi do normalizacji parametrów lipidowych już po trzech miesiącach leczenia. W ciągu pierwszego roku od diagnozy dochodzi do znaczącego wzrostu stężenia cholesterolu HDL. Istotny jest fakt, że stężenie cholesterolu HDL wzrasta do wartości znaczenie przekraczających przyjęte normy dla pacjentów z cukrzycą. W pierwszym roku trwania CT1 wzrastają także stężenia apolipoprotein. Na podstawie związku ich stężenia z rozwojem przewlekłych powikłań CT1 wydaje się, że profil apolipoprotein, obok tradycyjnych parametrów lipidowych, będzie w przyszłości pomocny w szacowaniu ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z CT1. Insulina egzogenna jest inhibitorem białek transportowych (CETP, PLTP), które są kluczowymi w metabolizmie cholesterolu HDL. Supresja białek transportujących lipidy w pierwszym roku trwania CT1 może być kluczowa w wyrównaniu metabolicznym i rokowaniu.