Autor: Aleksander Prejbisz

Aktualne wytyczne polskie i europejskie wskazują, że pierwsze dwie etapy leczenia nadciśnienia tętniczego – leczenie 2 i 3 lekami hipotensyjnymi – mogą być oparte na stosowaniu preparatów złożonych opartych na 2 i 3 lekach hipotensyjnych. Ma to istotne znaczenie z uwagi na fakt, że stosowanie preparatów złożonych ma wpływ na stosowanie się przez chorego do zaleceń hipotensyjnych. W przedstawionych badaniach wykazano wysoką skuteczność leczenia hipotensyjnego opartego na olmesartanie, amlodypinie i hydrochlorotiazydzie. Skojarzenie to w postaci preparatu złożonego może być zastosowane jako 2. krok terapii hipotensyjnej w wielu sytuacjach klinicznych. Ponadto zastosowanie preparatu złożonego będzie się wiązało ze zwiększeniem stopnia stosowania się do zaleceń.

Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie nowoczesnych zasad leczenia hipotensyjnego u chorego w wybranych chorobach i stanach współistniejących z nadciśnieniem tętniczym − cukrzycy, chorobie wieńcowej i zaburzeniach lipidowych. Nadciśnienie tętnicze współistniejące z cukrzycą typu 2 powinno u większości pacjentów opierać się na leczeniu skojarzonym, a zwłaszcza na połączeniu leku hamującego układ renina−angiotensyna−aldosteron z antagonistą wapnia lub lekiem moczopędnym. W tej grupie chorych podkreśla się korzyści wynikające ze stosowania preparatów złożonych, m.in. na podstawie wyników badania ADVANCE (Action in Diabetes and Vascular Disease: Preterax and Diamicron MR Controlled Evaluation) połączenia inhibitora konwertazy angiotensyny − peryndoprylu − z diuretykiem tiazydopodobnym − indapamidem. We współczesnej terapii nadciśnienia tętniczego, zwłaszcza współistniejącego z chorobą wieńcową, cennym uzupełnieniem i nową możliwością leczenia jest wprowadzenie preparatu złożonego będącego połączeniem β-adrenolityku (bisoprololu) z inhibiotrem konwertazy (peryndoprylem). Wyniki dotychczasowych badań nad miejscem zarówno peryndoprylu, jak i bisoprololu w terapii skojarzonej tej grupy chorych dostarczają przekonujących dowodów, że połączenie w postaci preparatu złożonego może przyczynić się do zwiększenia skuteczności prowadzonej terapii. Możliwość zastosowania w praktyce klinicznej preparatów złożonych opartych na lekach hipolipemizujących i hipotensyjnych otwiera nowe możliwości oddziaływania na ryzyko sercowo-naczyniowe, tj. optymalnego zmniejszania dwóch najważniejszych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. W artykule przedstawiono przesłanki oraz dowody z badań klinicznych na korzyści z zastosowania tych preparatów w codziennej praktyce.