Przewlekła niewydolność serca (heart failure – HF) jest coraz częściej rozpoznawanym zespołem klinicznym, zwykle późnym etapem historii naturalnej wielu patologii, przede wszystkim choroby wieńcowej i nadciśnienia tętniczego. Obecne wytyczne rozpoznawania i leczenia przewlekłej HF wskazują na odrębności postępowania z chorymi z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (left ventricular ejection fraction – LVEF) w porównaniu z pozostałymi chorymi – z zachowaną i umiarkowanie zredukowaną LVEF. Dlatego już na wstępnym etapie diagnostyki należy wykonać przezklatkowe badanie echokardiograficzne (transthoracic echocardiography – TTE) w celu obliczenia EF, określenia zmian strukturalnych serca odpowiedzialnych za HF, napełniania lewej komory oraz oszacowania współistniejącego nadciśnienia płucnego. Choć u większości chorych można tym sposobem uzyskać niezbędne informacje diagnostyczne i wdrożyć wynikające z nich zalecenia terapeutyczne, to w pozostałych przypadkach konieczne jest wykorzystanie innych technologii obrazowania układu sercowo-naczyniowego. Różnią się one między sobą i powinny być wykorzystywane zależnie od scenariusza klinicznego. Postęp, którego jesteśmy świadkami, doprowadzi wkrótce do znacznego upowszechniania zintegrowanego, jednoczasowego obrazowania serca i naczyń. Z drugiej strony, możliwe będzie śledzenie wczesnych zmian w przedklinicznej fazie chorób, m.in. prowadzących do miażdżycy. Nadal brakuje danych naukowych, w jakim zakresie niekwestionowana przydatność kliniczna obrazowania przekłada się na poprawę rokowania i danych dotyczących kosztów diagnostyki obrazowej.
Autor: Piotr Hoffman
prof. dr hab. med., Klinika Wad Wrodzonych Serca, Instytut Kardiologii