Analogi GLP-1 to leki inkretynowe coraz powszechniej stosowane w terapii pacjentów z cukrzycą typu 2, naśladujące działanie glukagonopodobnego peptydu 1. Poprzez stymulowanie wydzielania insuliny oraz wysublimowany i złożony mechanizm działania na ośrodki głodu i sytości leki te w formie wstrzyknięć podskórnych znajdują też zastosowanie w terapii choroby mającej już zasięg niemal pandemiczny – choroby otyłościowej (od 1975 roku odnotowano ponad trzykrotne zwiększenie epidemiologii otyłości na świecie, zaś w Polsce choruje na nią przeszło 8 milionów osób dorosłych, przy czym zdecydowana większość to otyłość prosta, spowodowana niezrównoważonym bilansem energetycznym, a zatem nadmierną podażą energii przyjmowanej z posiłkiem przy niedostatecznym jej wydatkowaniu). Niniejszy artykuł opisuje w krótki, acz rzeczowy sposób, jak analogi GLP-1 (na przykładzie jedynego zarejestrowanego w Polsce w leczeniu otyłości, tj. liraglutydu) mogą wpływać na przebieg terapii osób z nadmierną masą ciała oraz jakie są korzyści i ryzyko takiego leczenia – dzięki temu każdemu lekarzowi (a także i zainteresowanemu pacjentowi) łatwiej będzie podjąć decyzję o ewentualnym wdrożeniu takiego preparatu do codziennej praktyki.
