Zapraszamy Państwa do lektury piątego numeru czasopisma „Choroby Cywilizacyjne w Praktyce Lekarskiej – Kardiologia i Diabetologia”, na którego łamach omawiamy najnowsze zagadnienia z zakresu diagnostyki i leczenia pacjentów ze schorzeniami kardiologicznymi oraz diabetyków. Jedną z kwestii, które zostaną poruszone w niniejszym wydaniu jest nieme migotanie przedsionków.

Nieme migotanie przedsionków

Migotanie przedsionków to jedno z najczęstszych zaburzeń rytmu serca, które wciąż stanowi wyzwanie w praktyce kardiologów. Jednym z powodów tego stanu jest fakt, że część pacjentów nie podaje objawów arytmii. Niema arytmia jest znacznie groźniejsza ze względu na wysokie ryzyko zatorowo-zakrzepowe. W opracowaniu przedstawiono przykład 68-letniej chorej cierpiącej na nieme migotanie przedsionków, u której udar niedokrwienny mózgu był jego pierwszym objawem.

W niniejszym wydaniu odpowiadamy na następujące pytania:

• Jakie są przyczyny migotania przedsionków oraz jakie wiąże się z nim niebezpieczeństwo?
• Jak leczyć stan przedcukrzycowy?
• Czy glargina może być stosowana w leczeniu cukrzycy 1 i 2 typu?
• Jak zaburzenia endokrynologiczne wpływają na wrażliwość na insulinę?

Stan przedcukrzycowy – jak leczyć: samokontrola czy farmakoterapia

Zachęcamy Państwa do lektury artykułu pt. „Stan przedcukrzycowy – jak leczyć: samokontrola czy farmakoterapia”. Prof. dr hab. n. med. Władysław Grzeszczak podkreśla rosnącą liczbę chorych na cukrzycę. Wskazuje on także na wysoką liczbę osób cierpiących na stan przedcukrzycowy, który u 1-10% z tej grupy przerodzi się w cukrzycę typu 2. W tekście przedstawiono leczenie chorych w tym stanie, w tym farmakoterapię.

Glargina w leczeniu cukrzycy

Uwadze czytelników polecamy artykuł pt. „Glargina w badaniach klinicznych i codziennej praktyce lekarskiej”. W cukrzycy typu I oraz w cukrzycy typu II ze wskazaniem do insulinoterapii, insulina jest niezbędna do życia. Komfort życia pacjentów cierpiących na cukrzycę znacznie zmieniło wprowadzenie długo działających analogów insulin. Jednym z nich jest glargina, która jest nie tylko skuteczna, ale i bezpieczna.

Zmniejszona wrażliwość na insulinę

Komórki zmieniają wrażliwość na insulinę w większości zaburzeń endokrynologicznych, dlatego lekarze powinni być wyjątkowo czujni w kwestii możliwości wystąpienia zaburzeń gospodarki węglowodanowej. Autorzy opracowania wskazują, że zmniejszona wrażliwość na insulinę dzieli się na insulinooporność przedreceptorową i postreceptorową, a dalej tkankową i wątrobową. W tekście przedstawiono metody oceny insulinoodporności oraz jej leczenia.

Zaburzenia endokrynologiczne

Zaburzenia endokrynologiczne takie jak akromegalia, hiperprolaktynemia, hiperkortyzolemia, niedoczynność przysadki czy choroby tarczycy, przytarczyc, nadnerczy, zespół Cushinga oraz incydentaloma nadnerczy, choroby gonad czy nowotwory neuroendokrynne sprzyjają nieprawidłowościom metabolizmu glukozy. Zmiany mają „charakter wtórny w stosunku do zaburzonej równowagi hormonalnej. Hiperglikemia jest wobec tego często odwracalna, a najskuteczniejszym sposobem terapii zaburzonej wrażliwości na działanie insuliny jest leczenie określonej endokrynopatii” – wskazują eksperci. Polecamy zapoznanie się z opracowaniem pt. „Zaburzenia endokrynologiczne a wrażliwość na insulinę”.